Gözleri, baktığı yerde görememenin verdiği utançla insan yüzüne çıkamıyordu. Kapalıydı. Kapalı gözlerden yaş akar mıydı bilmiyordu, akıyormuş, öğrendi.
Ağzı, manasız kelimeleri ardı ardına sıralamasına yardımcı oluyordu. Çıkardığı sesin kulaklarda oluşturduğu sinek vızıltısından olsa gerek birkaç kez ağzına yediği şaplaklardan sonra ağzı da kapalıydı. Ağzı kapalıyken konuşulabilir miydi bilmiyordu, konuşulabiliyordu öğrendi.
Elleri ve ayakları vardı, burnu ve kulakları da. Kalbi yoktu. Ruhu da.
Yaşıyordu.
Burun delikleri açıktı.
Ciğerini bilmiyorum. Ama olmalıydı.
Yaşıyordu.
Yaşıyordu, çünkü ölmüştü.
Artık vardı, ölmese hayatta yaşayamazdı.
Soyadı, yoktu
Adı da.
Kendisi insan sevmezdi
Bir aciz robottu.
Bozdular!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder